طلوع «ابرانسان» در سپهر اندیشه‌ نیچه

«ابرانسان» یکی از بنیادی‌ترین آموزه‌های فلسفی نیچه است که موضوعیتی اساسی در فلسفه‌ورزی او دارد. نیچه در مقام متفکری ژرف و آگاه به زمانه، معناباختگی زندگی را در عصر و جامعه‌ای که در آن می‌زید نیک دریافته است و بر آن می-شود تا به‌سان طبیبی دلسوز و دردآگاه، بشر روزگار خویش را از بحران پیش رو که آن را «نیست‌انگاری» نام نهاده است، گذر دهد و افقی روشن و مطلوب در برابر دیدگان او بگشاید. طرح درخشانی که نیچه بدین منظور در سر دارد، ویرانیِ همه هنجارها و باورهای مرسوم، و «باز ارزش‌گذاری همه ارزش‌ها» با رویکردی اشراف‌سالارانه و والاتبارنه و مبرّا از انحطاط برده‌صفتانه می‌باشد. رسالتی سترگ که برای تحقق آن، پیامبری به نام «ابرانسان» برمی‌انگیزد تا به اعجاز اراده سرشار و آفرینش‌گرش چونان تهی زندگانی را لبریز معنا سازد که سرمستانه تکرار مداوم آن را در هیأت «بازگشت جاودانه همان» آری گوید و همین هستیِ این‌جهانی را با همه کاستی‌ها و نابسندگی‌هایش عاشقانه در آغوش کشد. در این جستار به قدر امکان از سیمای «ابرانسان»ِ نیچه و بایسته‌های او پرده برخواهیم گرفت.